Jutro…???

strasznie tęsknię za jakąś normalnością, martwię się nielicznymi osobami , które uważam za bliskie jednak zbyt często nachodzą mnie jakieś katastrofalne wizje z czego oczywiście zdaję sobie sprawę

staram się wyłączyć takie myślenie bo to nic nie zmienia a pogłębia tylko stan bezsilności, który nienawidzę z całego serca.

Kilka lat temu musiałam z uwagi na pogarszające moje zdrowia zmienić diametralnie swoje życie . Odsunęłam się od znajomych i nieznajomych bo ile można tłumaczyć na co choruję i się uśmiechać przyjaznie oraz logicznie rozumować kiedy mam problem np. na ile sobie dam radę w takiej najprostszej sytuacji jak pokrojenia kotleta .

Choroba odebrała mi sprawność dłoni , przyniosła w zamian problemy z nogami , zaciskanie wzdłuż żeber i ból wynikający z deficytów neurologicznych jak i ortopedycznych .

Uciekłabym gdzieś daleko od tych sfrustrowanych , pogubionych ludzi, od tej nienawiści, głupoty i zadufania na jakąś wyspę szczęśliwą